Božić se slavi dan poslije Badnje večeri i najvažniji je praznik za Crnogorce. Traje do kraja januara.

Dva dana prije Božića, 5. januara, zakolju se prase ili jagnje, a ponegdje i ćurka ili guska. Na ovaj dan djecu ne treba kažnjavati - postoji vjerovanje da će se inače loše ponašati tokom cijele naredne godine. Ovaj dan se zove Tucindan. Badnje veče, 6. januara, zove se Badnidan.

Božić je vrlo religiozan praznik i većina ljudi oblači svečanu odjeću i ide na božićne službe. Mnogo je starih srpskih tradicija vezanih za selo koje su danas izgubile smisao.

Ranije, na Badnji dan, otac porodice odlazio bi u šumu da poseče mladi hrast zvan „Badnjak“. To je i dalje tradicija u ruralnom dijelu zemlje. Ali većina gradskih stanovnika Badnjak zamjenjuje kupovinom par hrastovih grančica sa smeđim lišćem. Takvi mali badnjaci mogu se kupiti na lokalnim bazarima ili u crkvama.

Donesu kući onoliko badnjaka koliko ima muškaraca koji žive u kući, i još jedan badnjak za anđela, jedan za bebu Isusa, jedan za uspješnu godinu i još nekoliko za svaki slučaj. Lokalno stanovništvo se po pravilu vodi pravilom „što više to bolje“. Međutim, broj trupaca mora biti neparan.

6. i 7. januara svi jedni drugima čestitaju riječima: "Srečan Božič!" ili "Srečni božji praznici!". Ovaj pozdrav se drži do praznika Bogojavljenja (19. januara).

Srpska pravoslavna crkva organizuje javno slavlje na Badnje veče. Oko 17 sati na velikom platou ispred katedrale počinju se okupljati ljudi koji nose velike i male hrastove cjepanice i granje i bacaju ih u zajedničku vatru.

Rođenje Hristovo je neverovatno lep događaj, a atmosfera u danima slavlja je svečana.